unutulmuş muydum, alışıyor muydun yavaş yavaş yokluğuma?

gittin, sen bana gitmek için gelmiştin
geride yavaş yavaş eriyen bir kurşun bıraktın
bıraktığın şekilden çok daha başkasına bürünen
ve bir daha asla eskisi gibi olamayacak bir kurşun
gerçekten birdaha hiç bir şey eskisi gibi olmadı

birgün beni nasıl paslı bir makasla
nasıl derinden budayıp gittiğini farkettim
yeni bir filiz veremeyecek kadar derindi kesip attıkların
sensizlikle oluşmuş hastalğıma senin bile çare olamayacağına
benim için çok gecikildiğini anladım...

bi kere de mutlu-mesutken yazayım şu blogcuğuma, yok, illa canım sıkkın olacak, birilerine söyleyemediklerimi dökücem buraya, bıraktım zaten artık kağıdı kalemi, soba için yakacak lazım olursa dönerim eski usüle...tee bayramda evdeyken dinlemiştim iclal aydın'ın insanın içine işlediği sözleriyle metin özülkünün bu şarkısını, lise yıllarını hatırlattı. çok olmuş dinlemeyeli, içimden geldi öyle, hüzün bastı gece gece...

bir macera yaşamak dediğin
küçük zamanlar harmanı
sevindiğin üzüldüğün
hatırlamaktan ibaret
hatıralar nihayet
tesellisi çok zor sözün

ne gemiler yaktım, ne gemiler yaktım
o kadar yandı ki canım sonunda karşıdan baktım
ne göreyim kendime yıldızlardan daha uzaktım

bu kızı yeniden büyütmeli miyim???

bilmiyorum, bilmiyorum, bilemiyorum :((