söyleyecek bir şeyi yoksa saklanır insan. ya tüketmiştir her şeyi de susar, ya da acıtacaktır kelimeleri, dilinin altına saklar. siler belki "shift+del" yapıp prosencephalon'undan istemli ya da istemsiz...
"susma, sen sustun ya yalnızlık çöktü üstüme
anladım bu bir rüya, anladım bu son veda "
anladım bu bir rüya, anladım bu son veda "
aşkın nur yengi de diyor ya "susma veda ederken" diye, ondan galiba her suskunluk "veda"yı çağrıştırıyor bana. Yonca Lodi dinliyorum, empatik şarkı, hide & seek devam ediyor, son raund, ya sobelersin, ya da end of the game...
saklanma anılar ardına sakın,
anılar şeffaftır sen görünürsün,
bir de ben arkamdan ışık alırsam,
beni olduğumdan büyük görürsün.
saklanma, saklanma çıkmaz o sokak
saklanma, bir duvarla son bulacak,
saklanma, saklanma çıkmaz o sokak
saklanma, bu aşka yazık olacak(?)(!)
saklanma şarkılar içine sakın
söylenir söylenir de bıkılırsın
bir şarkı, bir şiir olsan
mısralar devrilir de yıkılırsın..
(gözlerimi açtığımda seni görMEk istiyorum!)
anılar şeffaftır sen görünürsün,
bir de ben arkamdan ışık alırsam,
beni olduğumdan büyük görürsün.
saklanma, saklanma çıkmaz o sokak
saklanma, bir duvarla son bulacak,
saklanma, saklanma çıkmaz o sokak
saklanma, bu aşka yazık olacak(?)(!)
saklanma şarkılar içine sakın
söylenir söylenir de bıkılırsın
bir şarkı, bir şiir olsan
mısralar devrilir de yıkılırsın..
(gözlerimi açtığımda seni görMEk istiyorum!)
